Hayat denilen şu muammada her geçen gün farklı şeylerle karşılaşmak kaderimiz hiç şüphesiz.Bol kahkaha,sağnak sağnak dökülen gözyaşı,tükenmişlik,hüzün bu serüvende yarenlik eder bizlere.Şu fani dünyanın oyun ve eğlenceden ibaret olduğunu en iyi bilen biz olsakta,yolunda gitmeyen birşeylerle karşılaştığımız zaman depremler olur beynimizde. Ne kadar da acizleşiriz.

Biz isteriz ki hayat her daim şeker tadında olsun.Gökkuşağı hiç ayrılmasın semamızdan.Hiç nezle olmayalım.Başımız birkere bile ağrımasın.Oyun parkındaki çocuklar gibi eğlencenin dibine vuralım.Elimizde sihirli  bir değnek olsun,dokunduğumuz heryeri masal diyarına çevirsin.Tüm bunları,hatta daha fazlasını isteriz. İsteriz istemesinede bilmeyiz ki elimize batan küçücük bir kıymık elimizin ne kadar kıymetli olduğunu anlatır.Düz yolda giderken kırdığımız ayağımız meğer ne de çok işe yarıyormuş dememizi sağlar.Bedenimizi alt edip bizi yatağa düşüren minicik bir virüs nefes almanın nedemek olduğunu öğretir. Minnet duyacağımıza  oflarız poflarız,karalar bağlarız.Ayağımıza takılan her bir taş bizi biz yapar aslında.Maddi manevi bütün sıkıntılar daha bi güçlendirir .Daha sağlam basarız yere.Acılar bizi büyütür, olgunlaştırır.Dostun kim düşmanın kim bilirsin.

Kar ayazında titremeyen ne bilir ilkbaharın güzelliğini.Özlemeyen ne bilir kavuşmanın kıymetini.Hiç düşmeyen ne bilir tekrar doğrulup ilerlemenin haklı gururunu.İşte bundan mütevellit acılarımızı sevelim.Bilelimki bu acılar hayat bahçesindeki güzellikleri daha iyi görmemizi sağlar. Acılarımızı sevelim, bilelim ki bu acılar günahlarımıza kefaret olup cennete bir adım daha yaklaşmamıza vesile olur.Canımızı yakan her ne ise sevelim ve sabredelim.Acılar sevilir mi hiç demeyin bana.Eğer hakikati görmeme sebep ise hemde öyle bir sevilir ki...

                                                                                Selam ve sevgi ile...