Bugün sizlerle, Ak Parti’den kopup yeni parti kuran Gelecek Partisi ve Deva Parti’sine üye, idareci ve çalışanlarının Ak Parti ve Erdoğan’a dair duygularını ve gözlemlerimi aktarmak ve biraz da dedikodu yapmak istedim.

Gelecek Partisi Kurucularından ve aynı zaman da Etik Kurulu Üyesi olan Fatma Şerefoğlu hanımefendinin nazik daveti üzerine hem Gelecek Partisi Ankara İl Başkanlığı’nı ve hem de Gelecek Parti’si genel merkezini ziyaret ettik.

Tabii Fatma hanıma teşekkürlerimi iletirken, siyasetten bağımsız olarak gerçekten son derece karakterli, inançlı, bütün inanç ve kimlikleri bağrına basan, kendi inancını içinde yaşayıp, gösteriş ve riyakârlıktan uzak duran bir şahsiyettir.

Önce Gelecek Parti’sinin Ankara İl Başkanlığı’na gittik. Havaalanına giden protokol yolun üzerinde ve Altın Park’ın tam karşısındadır. Protokol yolu olduğu için, İl Başkanı Gülnur Hayran hanımının esprili; “her gün buradan geçen Reis’e selam çakıyoruz” ifadesiyle, tüm Ankaralıların ve yabancıların da geçtiği bir yol güzergâhı üzerindedir.

Ak Parti’den Gelecek Parti’sine katılan İl Başkanı Gülnur hanımın; “her gün buradan geçen Reis’e selam çakıyoruz” esprili ama aynı zamanda duygusal bir kırgınlığı da ifade eden bu cümlesi bana Kartal’ın şu sözünü hatırlattı.

Yüreğine ok saplanan Kartala sormuşlar; “neden bu kadar üzgünsün?” diye.

Kartal; “ben yüreğime saplanan oka üzülmedim, okun ucunda gördüğüm kardeşimin tüyüne üzüldüm” cevabı, Ak Parti’den kopup Gelecek ve Deva Parti’sine katılan hemen hemen tüm siyasetçi ve seçmen için de geçerli olduğunu söyleyebilirim.

Özellikle Gelecek Partililer, okun ucunda Tayyip Erdoğan’ın tüyünü gördükleri için inanılmaz bir kırgınlık ve üzüntü duyduklarını hissettim. Kin ve nefreti gözlemlemedim, sadece birbirlerine âşık olan ama sonradan farklı sebeplerle ayrılanların birbirlerine karşı duydukları hayal kırıklığı ve duygusal kopuşu gördüm.

Örneğin muhalefet partilerinin Erdoğan’a yönelik kullandıkları sert ve hakaretvari sözcükleri hiç kullanmadılar.

Hemen hemen tüm partililer:

“Nasıl oldu da, Erdoğan bu hale geldi?

Biz mi yanlış tanıdık, o mu değişti?

Onu değiştiren para, güç ve iktidar hırsı mı?

Subayevleri’nde halkın içinde olan, halk gibi yaşayan, halkın hissiyatını paylaşan Erdoğan, Saray’a taşınınca neden bu kadar halktan koptu?

Dava denilen şey, güç, para, mevki ve iktidar hırsı mıydı gerçekten?

Ya beraber okuduğumuz Kur’an, dinlediğimiz Siyer, ya halkımıza verdiğimiz sözler?...” gibi sorular uzayıp gidiyor Gelecek Parti’sinde…

İl Başkanlığında dikkatimi çeken başka bir şey; çok farklı siyasal düşünce ve kimliklerin de bir arada görev almasıydı.

Basın danışmanları, gazetecilik mesleğini seven genç kızın ailesinin solcu olması, birinin asker kökenli olması, diğerinin Bitlisli muhafazakâr Kürt olması, bir başkasının Muhsin Yazıcıoğlu’na bağlı ülkücü olması gibi.

İl Başkanlığından Genel Merkeze geçtik. Genel Merkezde Fatma hanım, bana tek tek odaları, kurulları ve partinin yetkili organlarının yerini gösterirken nedense aklıma Ak Parti’nin ilk kuruluşu ve ilk binası gibi geldi. Şatafattan ve gösterişten uzak, mütevazi, küçük ve şirin bir yer.

Çünkü şimdi ki Ak Parti Genel Merkezi’ne ve Saray’a gittiğinizde geriliyorsunuz.

Nasıl ki mahkeme, hastane ve karakol koridorlarında geriliyor, her an bir şey olacakmış gibi bir hissi taşıyorsanız aynı şekilde Ak Parti Genel Merkezi’nde ve Saray’da da aynı duyguyu yaşıyorsunuz.

Ak Parti’nin girişinde polis kordonu ve sıkı güvenlik var. İçeride baskıcı bir hava ve son derece protokollü bir hiyerarşi var.

Saray deseniz, adım adım tepenizde polis duruyor, attığınız adımlara bile dikkat ediyorsunuz. Aman aman, bir şey yapmayayım da vukuat olmasın diyorsunuz.

“Çay-kahve ister misiniz?” sorusuna, “yok teşekkürler!” deyip, aman aman bir an önce işimi bitireyim de çıkayım düşüncesini taşıyorsunuz. Hatta geçen Saray’a habere giden gazeteci arkadaşlarımdan biri, “abi, gazetecilere köle muamelesi yapıyorlar. Ancak dışarıda açık bir alanda yemek yiyebildik” demişti.

Ak Parti’nin ilk haliyle son hali arasında olağanüstü fark var.

Sonra Genel Başkan Yardımcıları Feramuz Üstün ile Selçuk Özdağ’ı ziyaret ettik.

Sohbet sırasında Feramuz Bey’e; Feramuz’un anlamı ne? diye sordum. Benim gibi Medrese kökenli rahmetli babasının Peygamber efendimizin yakın çevresinden olan birinin isminin Feramuz olduğunu ve bu yüzden babasının kendisine bu ismi verdiğini söyledi.

O da, diğer partililer gibi, demokrasi ve insan hakları alanında gerileyen, giderek otoriterleşen ve halktan uzaklaşan Ak Parti’nin durumundan şikâyetçiydi. Özel sohbet olduğu ve izin almadığım için detaya girmek istemem ama odadan ayrılırken, Feramuz Bey, sizin Doğu ve Güneydoğu’daki kurucular kurulu listeniz neden çok zayıf? diye sordum.

O da gülerek; “ne yapalım, cesur Kürt kardeşlerimizi bulamadık ki…” diye cevap verdi.

Yani cesur Kürt kardeşleriniz çoktur da, siz bulamamışsınız dedim.

Selçuk Özdağ’ın odasındayken anayasa hukukçusu Prof. Dr. Serap Yazıcı da geldi. Kendisini ilk kez orada tanıdım. Kendisine; Ergun Özbudun Bey’i tanıyor musunuz? Soruma gülerek cevap verdi.

“Ergün Bey, benim eşim oluyor” dedi. Kendi içimde, bravo Cüneyt! Adamın eşinden, eşini tanıyor musun? Diye vukuatlı soru soruyorsun dedim. Serap hanıma hayran kaldım, görme engelli olmasına rağmen muhteşem bir mücadeleyle anayasa hukukçusu olması, Cenab-i Allah’ın büyük bir armağanı olsa gerek dedim.

Sorularıma dobra ve içtenlikle cevap veren Genel Başkan Yardımcısı Selçuk Özdağ; er geç 2022’nin Haziran’ından on/yirmi gün önce seçimin olacağını, aksi halde Erdoğan’ın, anayasaya göre üçüncü kez aday olma şansının olmadığını söyledi. Tabii, yine sohbet özel olduğu ve ondan da izin almadığım için konuştuğumuz diğer konulara buradan değinmeyeceğim.