Empati Kurma Saati

Haydi empati kurma saati yapalım şimdi.

Büyük bir heves ile işinizdeki size göre heyecanlı anları eve gelip eşinize anlatmak istediniz. Eşiniz ise size dönük durmuyor bile. Elindeki telefonu ile uğraşıyor ya da bir şeyler ile uğraşıp arada bir hıhı diyor. Tepkisiz, ruhsuz bir dinleyici pozisyonunda. Sizin de hevesiniz kırılıyor değil mi?

Elinizden gelenin en iyisini yaptınız mesleğinizde. Her şey için çaba sarf ettiniz ama sonuç istediğiniz gibi olmadı ve patronunuz sizi cezalandırmak için diğer personellerin arasında size bağırmaya başladı, aşağıladı. Yerin dibine girdiniz ve artık çalışmak istemiyorsunuz bile değil mi?

Geleceğe dair çok özel hedefleriniz ve hayalleriniz var. En çok güvendiğiniz insana bunları anlattınız ve tepkisi saçmaladığınız yönünde oldu. Ne hissettiniz? Bir daha kimseye içinizi dökmek istemediniz değil mi?

İçiniz kıpır kıpır bugün diyelim. Şarkılar söylemek, gezmek, film izlemek, yeni şeyler görmek istiyorsunuz ama eşiniz bir sürü iş bekliyor önce onları yap diyerek sizin enerjinize ket vurdu ne yaparsınız?

Empati kurmak için şimdi bu olaylara çocukların tarafından bakalım.

Büyük bir heves ile okuldan eve gelip size en özel gördüğü anları anlatıyorlar. Siz nasıl bir dinleyicisiniz? Telefonu bırakıp onunla göz teması kurabiliyor ve ne dediğini özümseyerek anlayabiliyor musunuz? Yoksa eşinizin size davrandığı gibi ruhsuz musunuz?

Elinden geldiği kadar çalışıyor çocuklar ya da çalışmaya engel oluşturacak fırtınalar kopuyor içinde ama siz bunu öğrenmeye çalışmadan sadece başında durup buyruk veriyorsunuz. Sonra da ders notları düşük geldi diye sevgi mahrum ediyor musunuz?

Geleceğe dair hayallerini sizlere anlattıklarında saçma mı buluyorsunuz yoksa hayalleri daha da parlatmak için iş birliği içinde misiniz?

İçleri kıpır kıpır koşup eğlenmek isterken onları masalara kitleyen biri misiniz yoksa enerjisini beraber boşaltmaya çalışan biri mi?

Biraz durup düşünelim şimdi. Çocukları gerçekten anlıyor muyuz yoksa anlarmış gibi yapıyor ve mış gibi mi yaşıyoruz?