Ay karanlık bugün, hava da durgun. dünya dönmüyor sanki artık. ölüm var diye mi bunlar? Belli ki dünyanın yası diri diri gömülenleredir. Belli ki bu cihan; kanlı toprağa yapılan zulmü, bir günde insanlığa, iradeye vurulacak prangaları hazmedemedi. Çünkü yürüyen kalplerde inanç, damarlarda akan tevhit vardı o gece. Çünkü feza selaları sararken yurdun her köşesine, toprakla bir olan mücahitler vardı. Baksana yiğidim, hangi zincir dizginler bu yürekleri!

Mücahitlerin savaşı; kılıç, kalkan değildi yurttaş, bir kurşun bir insandı. Temmuz öyle şehitler verdi ki tarih inledi kainat sustu. 

Biz susmadık şehidim! Elimizde ki kefenle vardık o geceye. Senin kanınla çizdik bayrağı ak kefene.

Ay karanlık bugün, savaş sonrası sessizlik...
Demir iskeletler yayılmış toğrağa, kalpsiz leşler saçılmış dört bir yana. Kaldır başını, bak yükseklere! Rüzgar yok bugün, gördün mü dalgalanan bayrağı? Şimdi biraz daha dikkatli dinle, duydun mu zafer çığlığını?

O çığlığın her notası kanla yazıldı şehidim, hem senin hem de senlerin. Zifiri on beşi tiz çığlıklara boğdun mehmedim.

Karanlığı aydınlatan, geceyi gündüz yapan nöbetçiler senin devamındır. Rahat uyu yoldaşım! Çünkü ben Kürdüm, sen Türksün, biz Türkiyeyiz. Değil sadece on beşte biz, kıyamete kadar ebediyiz.
Yurdun dört köşesinde yankılanan dualar şahit olsun! Asil bedenin bize, şanlı ruhun Allaha emanettir.
Sonumuz daimi aydınlık olsun mehmedim!