Eğri oturup doğru konuşalım: Kimse Atatürk Olimpiyat Stadı’nın “uğursuzluğundan”, seyirciye “sapa” gelişinden, “zeminden”, “zamandan” şikayet edip bahanelere sığınmasın.

Beşiktaş, bizim “Süper” ligimizde pek de rastlanmayacak özelliklere sahip bir “büyük” takımla karşılaştı. Şenol Güneş ve futbolcuları “kutu”yu açtılar, “kötü”yü gördüler. Kendi evinde Lokomotiv Moskova’ya yenilen Sporting Lizbon, anlaşılan o ki “ummadığı bir kayaya” çarpmıştı. Onlar da Beşiktaş’ın “ummadığı kaya” oldular. Her şeyden önce çabuk, kıvrak savunmadan ofansa hem yer, hem de karakter değiştiren, birbirini bütünleyen, tamamlayan, destekleyen bir takımdı Sporting Lizbon... Beşiktaş eğlenerek oynayan, oynayarak eğlenen, ama büyük bir ciddiyetle “işini yapan” rakibi karşısında ilk 45’de “izlemekten” başka bir şey yapamadı. Öyle ki topu kazandıklarında baskı görüp kaybetti siyah - beyazlılar. Pas trafiğini yönetemediler. Takımın kozu olarak bellediğimiz Quaresma da Gökhan da Mario Gomez’e doğru dürüst servis yapamadılar. Bunun en önemli nedeni, Atiba - Necip ikilisinin oyun merkezinde sağa sola seyirtmekten, bozdukları hemen her pozisyonda topu kaybetmekten kurtulamamasıydı. O ikili üretken olmayınca Sosa da yeterince yaratıcı rol üstlenemedi. Beşiktaş’ın yediği golde Türk takımlarının genel defans sorunları da örneklendi. Hem kanatlar, hem savunma derinliği arızalıydı. O arızaları da her zaman her kaleci kapatamıyordu.

Şenol Güneş, ikinci yarıya başlarken Necip’i çıkarıp Oğuzhan’ı almakla Beşiktaş’ın oyuna ortak olmasını, başrol üstlenmesini sağladı. Oğuzhan’ın yaratıcı katkısı, Beck ve Sosa’nın cinlikleri Gökhan’ın golünü getirdi. Sonrasında Beşiktaş bastırdı ve kaçırdı. Sporting Lizbon direndi ve dayandı.

Hakça bir oyun izledik. Çoğuna göre “ikincil sayılan” UEFA Avrupa Ligi’nin de en az Şampiyonlar Ligi kadar zor olduğunu öğrendik. Yetmez mi!