Gelecek Partisi Genel Başkan Yardımcısı Selçuk Özdağ ile Gazeteci Veli Toprak’ın birlikte yazdıkları “Son Alperenler Muhsin Yazıcıoğlu’nun Sır Görüşmeleri” adlı kitabını okudum. İçeriğiyle ilgili size kısa bir özet yapacağım ama öncesinde izninizle rahmetli Yazıcıoğlu’yla ilgili bir anımı da paylaştıktan sonra kitaba geçeyim.

İlk kitabım olan “Diyarbakır’da Aşk, Savaş Ve Siyaset” kitabım çıktıktan sonra öğrencim tutturdu, “hocam bütün liderlere gönderelim” diye. Gereksiz bir masraf dediysem de ikna edemedim, kargo masrafı kendisi karşılayarak tüm liderlere gönderdik. İlk tebrik edip mektup gönderen dönemin Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan, CHP Lideri Deniz Baykal, Meclis Başkanı Bülent Arınç, Kültür Bakanı Ertuğrul Günay, Başbakan Yardımcısı Abdüllatif Şener idi.

Basın dünyasından da ilk tebrik edip yol-yordam gösteren rahmetli M. Ali Biranda oldu. Rahmetle anıyorum.

Rahmetli Yazıcıoğlu beni aradı, hem tebrik edip hem de Genel Merkeze beklediğini söyleyince heyecanlandım, tedirgin oldum. Çünkü o aşırı bir Türk milliyetçisi, Kürtlerin insani haklarını reddeden biriydi.

Ayrıca kamuoyunda onun hakkında pek-çok olumsuz haberleri okumuş ve ona karşı önyargılıydım. Evi askerlerce yakılmış, fişlenmiş, savaşın bütün acılarına şahit olmuş, Diyarbakırlı, Kürt ve gazeteciydim. Görüşmede Türk-Kürt muhabbeti, gerginlik vs olur diye gitmek istemedim ama kabalık etmek de istemedim.

Yakın dostum olan bir Valiyi aradım, durumu anlattım, gidip-gitmemek konusunda fikrini aldım. Vali Bey kızdı; “Cüneyt’cim, sen gazetecisin, git tabi, adam seni yemez ya, gitmesen çok ayıp olur, kabalık olur” dedi.

Neyse gittim, binaya tedirgin, heyecanlı, karışık duygularla girdim. Makamında da kimse de yoktu, o beni karşıladı, “Vay Diyarbakırlı gardaşım!” deyip beni kucakladı, öptü. İki saate kadar sohbet ettik, ona karşı önyargılarımı ve duygularımı ona söyleyince, güldü:

“Gardaşım! Allah şahittir ki, Türkü Kürt’ten, Kürdü Türk’ten ayırmadım. Bizi emperyalist devletler bölmek, parçalamak istiyor. Buna Türkler de, Kürtler de alet olup oyuna geliyor” dedi.

Nasıl? Diye sordum. “Bak!” dedi. “Bir masa var, masanın ortasında patron var. Çevresinde adamları var. Birine, sen sağcılığı, sen solculuğu, sen Türkçülüğü, sen Kürtçülüğü savun diyor. Hepsini de birbirine tek silahla vuruşturuyor” dedi.

Kim bu patron? Diye sorunca, sanırım isimi vermek istemedi, “hissediyorum” dedi. Sohbet sırasında; “Bir saniyesine dahi hüküm süremediğimiz bir hayat için film-fırıldak olmaya gerek yok Cüneyt’cim, yalın ve düz yaşamak lazım” demişti.

Selçuk Özdağ’ın yazdığı kitapta; Yazıcıoğlu’nun, bu milletin hakkı sevdiğini ama güce de taptığını söylediğini aktararak Şair Ferazdak’tan şu alıntı yapılmaktadır.

“Dilleri hep Ali söyler, gözleri Muaviye gibi bakar.”

Yazıcıoğlu’nun helikopter kazasıyla ilgili, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül; Devletin kurumlarında acizliği hissettiğini, kazayla ilgili incelemeden bazılarının rahatsız olduğunu, devletin kurumlarının kendisini hayal kırıklığına uğrattığını belirterek; “nasıl olur da cenazeye ulaşamıyorlar? Kazayla ilgili, savcılığa ilgili kurumlara verildi. O ara bu çalışmalardan rahatsız olanlar oldu. Bana da iletildi” diye adeta isyan etmektedir.

Aynı zamanda Yazıcıoğlu’nun hemşerisi ve şu an CHP’li olan Abdüllatif Şener’in, Tayyip Erdoğan’ın kendisini arayarak Muhsin Yazıcıoğlu’nun Sivas’ta kazanıp kazanmayacağını sorduğunu, kendisinin de, Yazıcıoğlu’nun kazanacağını söylediğini aktarmaktadır.

Yazıcıoğlu’nun danışmanı Bilal Habeşi’n, şu ifadeleri belki kazanın/cinayetin aydınlatılmasında ışık olabilir.

Danışmanı Habeş’i, Yazıcıoğlu’na bir çuval dolusu kaset, cd ve görüntülerin getirildiğini, söz konusu kayıtların başkalarının ellerin geçmemesi için getirildiğini, içinde çok tehlikeli görüntülerin olduğunu ifade ederek, söz konusu kaset ve CD’lerin içinde siyasetçiler, sanatçılar, iş insanları, devlet adamları ve askerlerin olduğu iddia etmektedir.

Kitapta; Yazıcıoğlu’nun askerle Tayyip Erdoğan arasında mesaj götürüp getirdiğini, Bülent Arınç ise, Yazıcıoğlu yaşasaydı, şu anki iktidarı hizaya sokabilecek güçte olduğunu ifade edilmektedir.

Kitapta dikkat çeken detaylarından biri de; Eski Ulaştırma Bakanı Enis Öksüz’ün, öldürülen İşadamı Üzyir Garih’in dediklerinin harfiyen çıktığını, Yazıcıoğlu’nun kendisine Üzeyir Garihle ilgili şu diyaloğunu aktarmaktadır.

Yazıcıoğlu; “dün beni Üzeyir Bey aradı, ABD’nin ve bazı oradaki projelerinin Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti’ne adeta yapılması gereken kutsal bir görevmiş kabul ettirdiğini gördüm. İkili partili sisteme doğru götürmek istiyorlar Türkiye’yi. Kasım 2002 seçimlerinden önce. Bunun ne kadar tehlikeli olacağını Üzeyir bize söyledi. Dedi ki böyle bir sistemde zaten İngiliz istihbaratçıları ve komutanları tarafından Kraliçe’ye sunulan raporlar var. Onların da bir bölümünü gördük.

Doğu ve Güneydoğu bölgesinde ayrılıkçı hareketin yerleştirmesi konusunda çok çalışmalar yapılmış” demiş Enis Öksüz’e.

Kitapta; Erbakan’ın Erdoğan’ı bir türlü bağrına basıp sevemediğini ona “ücretli görevli” dediği de iddia edilmektedir.

Yazıcıoğlu’yla ilgili Eski Bakan Erkan Mumcu’nun görüşlerine de yer verilerek Mumcu’nun şu görüşü aktarılmaktadır. Mumcu, Yazıcıoğlu için; “Nankörlükten yorulmuştu. Yorgundu. Aslında delikanlı bir adam olduğu, pes etmek kitabında da yazmayan bir adam olduğu için mukadderatına doğru gitti. Suikast, cinayet olduğuna iman ettim” diyor.

Susurluk kazasında hayatını kaybeden, hakkında pek çok iddia olan Abdullah Çatlı için, Yazıcıoğlu’nun Mehmet Ağar’dan bir ricası olduğunu ve ona; “Bizim arkadaşın işini halledin başka bir şey istemiyorum” dediği de aktarmaktadır.

Kitapta, Yazıcıoğlu’nun 2004 yılında yapmış olduğu bir konuşmada Erdoğan’ı tek adamlığa soyunmakla, otoriterliğe sapmakla suçladığını belirtirken, Ak Parti’yle ilgili şu çarpıcı eleştiriyi de yapmaktadır.

Yazıcıoğlu; “AKP’yi kuran kadrolar AKP’yi kurmak için ABD’ye, Davos’a, Brüksel’e, İngiliz Kraliyet Sarayı’na koşmuşlardır. Washington-Londra ve Pensilvanya’dan aldıkları icazetle küresel şirket olan AKP’yi kurmuşlardır. Musevi lobilerinden ve İngiliz Kraliçesi’den ödül alanlar, yani küresel emperyalist-kapitalist sistemin taşeronu olanlar elbette diz çökerler, teslim olurlar” der.

Kitapta Gazeteci-Yazar İrfan Sönmez; “Bazı şeylere engel oldu, öldürüldü” diyor.

Helikopter kazasından önce Yazıcıoğlu’nun “Cuma günü kahvaltılı basın toplantısını yapacağım, Oyumuz Mansur Yavaş’a diyeceğim” dediğini fakat Çarşamba günü kaza geçirip hayatını kaybettiğini de not edilmektedir.

CHP’li Mahmut Işık’a Yazıcıoğlu; “Beni öldürecekler” demiş ve Yazıcıoğlu’nun ölmediğini, öldürüldüğünü ifade etmektedir.

Nuri Gürgür ise; Yazıcıoğlu’nun Devlet-PKK ilişkisinden endişe ettiğini aktarmaktadır.

Dönemin TOBB Başkanı Yalım Erez’in Kürt raporundan dolayı Yazıcıoğlu’nun Anasol- D Hükümetine destek vermediğini aktaran kitapta ilk defa şu bilgiyi öğrendim.

Barnabas İncili diye bir İncilin olduğunu, söz konusu İncilin ortaya çıkması için kim görüyorsa öldürüldüğünü, bu İncilin Yazıcıoğlu’nun da gördüğünü, İncilin şu an Genelkurmay’da muhafaza edildiğini iddia edilmektedir.

DYP eski milletvekili Tevfik Diker’in iddiası daha net ve vurucu gibime geldi. Diker, “Mumcu ile Yazıcıoğlu’nu aynı güç öldürdü” diyor. Buda aklıma Sedat Peker’in Mumcu cinayetiyle ilgili Mehmet Ağar’ı işaret etmesi geldi.

Tevfik Diker; “Muhsin Başkan kimi rahatsız ediyordu? CIA rahatsızdı. MOSSAD rahatsızdı. MI6 rahatsızdı. Fethullah Gülen ile ilgili çok derin, çok önemli bilgileri vardı. Fethullah hem bana hem de ona el attı” diyor.

Bir başka ilginç bilgi de; Alparslan Türkeş’in Devlet Bahçeli için söylediği; “Bu görevli, buna dokunmayın” demesidir.

Özetle kitap, Türk siyasal tarihin karanlık yönünü ortaya çıkması için bir ışık görevini üstlendiğini de söylesem sanırım abartı olmaz.

Sözü rahmetli Yazıcıoğlu’nun sözüyle bitirmek istiyorum:

“Ne devletime küstüm ne de kaderime küstüm.

İnanmak, iman etmek varsa kaderde lütfunda hoş kahrın da hoş.”