Her Ramazan Aynı Nakarat!

Git gide asileştiğimi farkettim..

Neden mi?

Dinle alakası olmayanların din adına kullandığı birçok kavramlardan tiksinmiş biri olarak, yaşam kalitesinin bile neredeyse her bir kişide ivme kazandığı günümüz “Rehavet çağında” hiçbir değişime uğramayan ramazan ayının yine aynı sloganlarla başlaması…

Vahiy heyecanının yaşanmadığı sıradan bir mukabele, her ramazan isimleri değişmeyen iftar misafir listeleri, açlıktan, veya açlığı hissetmeme taktiği olan  gündüz uyuma senaryoları, kadınların 30 gün önceden başladığı temizlik adeti…Hangisi bu ay ile bağlantılı?

Mukabele, teravih, sahur, iftar…

Bilhassa camilerdeki meşhur imam ağızları..

Duaların bile siyasallaşması..

“Amin” deme samimiyetimize gölge düşmesi..

Ben, koskoca ramazan ayını birlik, beraberlik ile geçirme planı yaparken neredeyse yalnızlığa yelken açacağım ..

Toplumdaki ayrıştırmalar da camiye, hoca cümlelerine, dua satırlarına yansıyan acı bir ayrıntı…Ben, bu ramazan kardeşlik olur derken; şeytan camide cemaatin arasında saf tutmuş fitne cümleleri kurmaya başlamış bile! Keşke “paralel” avı kadar şeytan avı yapsak ta basiretimiz açılsa..

Ben bu ayı sadece kadir gecesi, Kur’an ın inişi ve iftar anı ki “Kulun Allah’a perdesiz yaklaşması” için seviyorum. Umarım birçoğumuz da öyledir. Ama acı bir gerçek var ki bu açlık ve susuzluğun insanı terbiye edeceğine daha çok terbiyesizleştirdiği. Açken acizliğimizi kendimize deklere edeceğimize, daha mükemmel doyma imkanı ile açlığı iftarın çeşitli nimetleri ile taçlandırdığımız nefsin  galibiyeti ile muhatabız.

Son on güne dikkat!

Yine de arınabildiğimiz kadar, bu rehavet rüzgarından rahmet rüzgarına sığınabildiğimiz kadar son 0n gün Rabbimize kaçalım. Diğer ramazana yetişemeyebiliriz! Kim laf ederse etsin evimizde çeşit azlığı ile misafir ağırlayalım…Mutlaka ama mutlaka  Sulu-Kuru dışına çıkan israf sofralarına misafir olmaktan da  kaçınalım derim.

Sizi bilmem ama ben, ramazan rahmetini israf sofralara yedirtmem! Yemek yarışı tuvalette biter!

Rahmet ayında da pislikle uğraşılmaz!

Mesela birgün konutlarımızda sadece oruç tutan çocukları misafir edebiliriz..(Ben bunu bu ramazan gerçekleştireceğim inşallah.) Mesela yemeklerinizi yapın ve kapıcı görevlilerinize iftara gidin,onları çağırın vs gibi...Ruhun gıdası sadelik ve samimiyyettir. Bu da bizim eksikliğimizdir. Samimi ve sade insanlara takılarak, mahsun ve mağdur gönüllere ikram ederek, dul ve yetim sofralarına iştirak edip davet ederek toparlanabiliriz. 

Rahmet ayı bir kişide rahmete sebep olmuş mu, olmamış mı? Diğer bir cümle ile "Radarlarımız rahmete açık mı değil mi?"

Eğer şehvet, öfke, muhasebe yokluğu, empati boşluğu varsa, uhrevi duygular pasif , dünyevi kaygılar aktif ise iftar açtığımızda bir bardak suyu da ramazan ayında nasiplenemedik diye içebiliriz!

Afiyet olsun…