Adana, Aladağ... İki kelime yetiyor acıyı hissedip, içimizin buz gibi olmasına. Üşüyoruz aslında her haber karşısında. Ne zaman bitecek ihmallerin, zulümlerin, istismarların sonu çocuklar için? "Ne yapabiliriz ki" deyip herkes kenara çekildiği için bir şey yapamıyoruz aslında. Tek başına hareket etmek yetmiyor ama birlik olunca elinden hiçbir şey kurtulamıyor insanın. 
Adana... En yakın acımız şu anda. Daha ortaokul sıralarında olan hayallerinin peşinden giden küçük bedenler ama büyük yürekler kaybettik dün.. Aileler çaresiz ve kelimeler kifayetsiz kalıyor. Üzülüyoruz, acımızı haykırıyoruz. Peki önlem almak için ya da en azından çevremizdeki çocukların hayatına dokunabilmek için ne yapıyoruz? Mesela hala Adana'da bulunan yetkililerden bir açıklama istiyor muyuz neden o kapı kilitliydi diye? Ya da biz de çevremizdeki okul ve binalarda aynı hatayı halen yapıyor muyuz çocuklar kaçmasın diye? Yangın merdiveni var ama işlevi yok! Yurt için böyle bir ihmal kabul edilemez! Sorgulanmalı, suçlanmalı hatta gerekli yerler. Yoksa gelecekte yine benzer olayları duymamız hiç de tesadüf olmayacak maalesef. 
Bakıyoruz temiz ve saf yüzlerine küçük bedenlerin her gün. Ancak onlar için önlem almak ya da yanlışlara dur diyebilmek için illa üzücü haberler mi duymamız lazım? Sindiremiyorum saçma bir karar sebebi ile çocukların o binadan kaçamamalarını. Susamıyorum bu haksızlık karşısında. Evet maalesef gidenler gelmiyor ya da acımız azalmıyor ama önlem almak zorundayız her birimiz. Ne kadar doğru söylüyorsun demek ile yetinmeden elimizde bulunan gücü biraz da çocukların geleceğini aydınlatmak için kullanmamız şart. 
Asıl aydın günler ne zaman gelir biliyor musunuz? Çocukların güldüğü, öldürülmediği, istismara uğramadığı, ezilmediği, dışlanmadığı, onlara değer verildiği, sevildiği-sayıldığı günler geldiğinde geleceğimiz aydın olacaktır. İstersek ülkenin en zengin insanı olalım. Çocuklara ve ihtiyacı olanlara el uzatmıyorsak en fakir insanı olmaya mahkumuz demektir. 
Hepimizin kalbi şu anda Aladağ diye atıyor. Ama keşke acıdığı için değil, o çocukların başarısından mutlu olabildiğimiz için atsaydı kalplerimiz...